23 kwietnia 2016

Z życia kanara - fałszywe oskarżenie.

Nie jest to moje doświadczenie tylko opowieść kolegów.
Standardowa sytuacja, podróżny bez biletu, wypisywanie wezwania do zapłaty, dowód osobisty, dane spisane, klient oświadcza, że tego nie przyjmie, mogą wysłać mu to pocztą.
Grupa czteroosobowa, trzech mężczyzn i dziewczyna, wyszli na peron dokończyć wezwanie. Podszedł przypadkowy przechodzień:
- Zostawcie tą biedną dziewczynę, nie karaicie jej.
Pogonili faceta i zeszli za rampę poczekać na następny pociąg.

Po tygodniu naczelnik im oświadcza, że muszą się stawić w Komisariacie Policji bo wpłynęło zawiadomienie o molestowanie seksualne podróżnej, potem gwałt zbiorowy....
Komisariat, przesłuchania, była nawet fotografia jak stoją we trzech ze swoją koleżanką z grupy,
oczywiście nikt nie potwierdził molestowania, którego nie było.
Dziewczyna nie w ciemię bita i z jajem.
Konfrontacja - pan potwierdza swoje zawiadomienie.
Pani:
- Nic takiego nie zaszło, stałam ze swoimi kolegami z pracy, a jak ten pan chce wiedzieć, to byłam wtedy na takim "głodzie" że byłabym szczęśliwa gdyby robili mi te wszystkie fajne rzeczy, które pan tu opisał.
- Pani jest zboczona...
- A pan głupi! Złożył pan zawiadomienie o nie popełnionym przestępstwie i fałszywie oskarżył moich kolegów, powinni teraz złożyć na pana wniosek do sadu o odszkodowanie w wysokości 50 tyś zł za straty moralne, których doznali niesłusznie oskarżani.

Pan spłoszony nie miał już nic do powiedzenia, ale co by było gdyby to nie była ich koleżanka tylko podróżna???



Jacek

20 kwietnia 2016

DIÔBELSCZĚ ZELËSKÒ - legenda kaszubska :-D

"Żił na nordowëch Kaszëbach jeden gbùr. Béł. to robòcy i spòkójny chłop, a żił ze swòją białką Francëszą i ze sąsadama wiedno e zgòdze. Gòrziło to baro diôbła, co tej krącył sã jesz pò zemi. Zaòrôł òn swòjima pazrama sztëk rolë, co ji nicht nie òbrôbiôł i zasadzył tobakã.
Lëdze nie znelë te dzywnégò zelëska i nicht nie wiedzôł, jak òno sã zwało.
Jednégò dnia gbùr szedł wedle diôbelszczi rolë i òbzérôł dzywné zelëskò z wiôldżima dłudżima i lëstama. Pòdeszedł do niego diôbeł i rzekł:

- Të  jes bòdôj mądri. A wiész të, jak sã zwie to zelëskò, co jô tu móm zasadzoné? Të w żëcym na gwës te nie wëzgòdniesz!
Gbùr mądrzéla òrzekł markòtno:
- Co të wiész, to jô téż wiém! Dowiém sã, jak sã zwie to twòje zelëskò!
- Chcemë sã wiatowac!!! - rzekł diôbeł. - Jak pòwiész mie w trzech dniach, jak zwie sã mòje zelëskò, tej wezniesz całą mòjã rolã. Nie wëzgòdniesz, to jô weznã twòjã dëszã!

Gbùr wiatowôł sã z diôbłã. Czedë przëszedł do chëczi, baro sã żôlił, że tak letkòmëslno stracył dëszã. Sôdł nasowiałi na ławie przë piéckù, spùscył głowã, nie jôdł i nie pił.
- Co të jest taczi zajiscony? - pita sã białka.
- Ach, kòchónô Francëszkò, ze mną je baro zle. Më ju długò ze sobą nie bãdzemë żëlë. Wnetka weznie mie pùrtk.
Òpòwiedzôł ji ò diôbelsczim zelëskù i ò wiatowanim. Białka sã rozesmoa i rzekła:
- Le sã nie jiscë ó taczé përznã. Jédz i pij, jô wëzgòdnã, jak no diôbelszczé zelëskò, sã zwie!
Na drëdżi dzéń reno białka sã wëzeblokła, wlazła w beczkã ze smòłą, rozerwała pierznã i wôlała sã w piórach. Pióra przëlepië sã do smòłë, że terô białka wëzdrzaa jak dzywny ptôch. Szła tej na diôbelską rolã, chòdza pò brózdach midzë zelëskã i ùdôwa, jakbë chca jest lëstë.
Przëlecôł diôbeł na swòje pòle. Mëslôł, że jaczis dzywny ptôch chce rwac i jesc jegò zelëskò. Żebë gò wënëkac, kôskôł w rãce i wrzeszczôł:
- Brzëdkô nocnô sowò, wëlażôj z mòji rolë! Nié dlô ce jem sadzył tobakã! Biôj rut z mòji tobaczi!!!
Skòrno le białka ùczëła słowò "tobaka", nëka chùtkò do chëczë. Ùmëła sã i rzkła chłopù, jak sã zwie to diôbelsczé zelëskò.
Nastôł trzecy dzéń. Biés béł ju rôd, że zarobił gbùrska dëszä i smiôł sä całim swòim diôbelsczim pëskä. Czej gbùr do nie pòdeszedł, rzekł:
- Jak sä zwie to mòje zelëskò? Wëzgòdnij, abò cë skrącã kark!
Gbùr spòkójno òdpòwiedziôł:
- Tobaka! Tobaka, tak sã zwie to twòje zelëskò, të głupi pùrtkù!
Diôbełtracył, rozgòrził sã i zwiornął bez gbùrsczi dëszë do piekła. Gbùr òtrzimôł diôbelską rolã z tobaką. Tak tej lëdze na Kaszëbach pòznelë tobakã, zbièlèë jã i młolë do zażiwaniô. Jesz dzys na Kaszëbach gôdają na tobaczné lëstë na pòlach: diôbelsczé zeléskò."

Tekst oryginalny w języku Kaszubskim autorstwa Dušan-Vladislav Paždjerski.

Jeżeli będzie ktoś zainteresowany, przetłumaczę na Polski w kolejnym wpisie ;-)
Miłej lektury: Jacek

3 kwietnia 2016

Kłamstwo

Jacek:
Kłamstwo - przekaz, komunikat niezgodny ze stanem faktycznym.
Są kłamstwa nie wyrządzające innym krzywdy i takie, które potrafią mocno zranić inną osobą.
Rozmawiają 2 psiapsiółki:
- Gdzie kupiłaś tę cudowną bluzkę?
- Koleżanka przywiozła mi ją z Paryża.
- Ile kosztowała ?
- 250 Euro.
Osoba otrzymująca ten przekaz może się pozachwycać, ale w żaden sposób przez to nie ucierpi, nawet, kiedy prawda jest taka, że bluzka kupiona była w "szmateksie" za 15 zł.

Grażyna:
Każde kłamstwo jest i będzie kłamstwem, bez względu na to czy ktoś się o tym dowie, czy też nie.
Nie zgodzę się, że przykład z bluzką jest kłamstwem mniejszej wagi, czy mniejszego zła.
Życie w kłamstwie, tak samo jak w nieprawdzie, jest smutne i najbardziej rani nas samych, bo wszystkie bliskie nam osoby znikną z naszego życia...
Nikt nie chce przebywać z ludźmi nieprawdziwymi, żyjącymi w świecie zakłamanej fantazji i iluzji.


Jacek:
Ale są inne kłamstwa:
Jadąc kilka dni temu kolejką podmiejską na trasie Gdańsk - Gdynia, do pana siedzącego obok zadzwonił telefon.
Pan: jadę...  do Krakowa... właśnie mijam Bydgoszcz... tęsknie... spotkamy się zaraz po moim powrocie...
To już nie jest całkiem niewinne kłamstwo.

Któregoś razu podczas jednej z naszych podróży rowerowych, zatrzymaliśmy się w jakimś miasteczku pokrzepić się kawą. Mogło być to Gniezno, chociaż nie jestem pewny.
W ogródku przed kawiarnią, przy sąsiednim stoliku siedział, opalony na heban z wielkimi "łypami" młody człowiek i podczas kilkunastu minut wykonał telefon do ośmiu lub dziewięciu różnych kobiet i łamaną polszczyzna zapewniał je o swojej miłości, twierdził, że tęskni i czeka.
Dopóki tam siedzieliśmy, żadna do niego nie przyszła, pewnie już poznały z jaką "szują" maja do czynienia. Ale ile jeszcze mu uwierzy i zostanie zraniona, tego nie wie nikt.


Niektóre kłamstwa, zwłaszcza te wypowiadane z ust ludzi którym powierzyliśmy władanie naszym państwem, ranią wszystkich, którzy im zaufali...

Grażyna:
Politykom nigdy nie wierzyłam i wierzyć nie będę! Dla mnie to już nawet nie kłamstwa tylko oszustwa w obliczu prawa... Mam nadzieję, że kiedyś będą z tego rozliczeni, tak jak rozliczali swoich poprzedników chylących się nad grobem.

Grażyna i Jacek